Bóg Ojciec nas tu zgromadził

I Swoją miłość objawił

  Tożsamość w trudach życia ukształtowana

  Poprzez działanie Taty zostaje zmieniana

Mówcy sercem swym sie podzielili

Do wzrostu nadziei, mądrości przyczynili

  Mark - emeryt marzenia Boga Ojca nadal realizuje

  Bo wie - jakie nastawienie w sercu Taty się znajduje

Winette w miłości Taty doskonale pocieszona

Z cudami Bożymi żyje spełniona

  Dał nam Bóg znać o swym działaniu w Danii

  Gdy Rebecca i Donald o wspierającej miłości Taty opowiadali

Magda i Rysiaczek w objawienie Boga Ojca wyposażeni

Jeżdżą po Polsce rozdając miłość Taty, którą są zachwyceni

  Mówca Ania, choć w miłości okazywanej się wstydziła

  Teraz w objęciach Taty nas utuliła

Historie tutaj opowiedziane

I te jeszcze przez Tatę załatwiane

Prowadzą wszystkich do wolności

I życie w Bożej Ojcowskiej miłości

  Synowie Boży się objawiają

  Życie każdemu rozświetlają 

Po pierwsze niesamowite objawienie tego o czym nauczał Trevor - zobaczyłam ten większy obraz ,ten odwieczny plan naszego TATY -niesamowite to jest dla mnie . Po Szkole dzieliłam się z moją przyjaciółką ,tym co było na Szkole i w trakcie naszej rozmowy ona dostała objawienie tego miejsca na kolanach TATY ,to było dla niej i również dla mnie niesamowite ; dzień po tym byłam w pracy i doświadczyłam tego samego : wykonywałam swoją pracę i jednocześnie siedziałam na kolanach TATY i odczułam tak wielką miłość ,że z głębi serca powiedziałam " Kocham Cię TATUSIU " ; podczas tej wcześniejszej rozmowy z moją przyjaciółką ,ona powiedziała ,że będąc w obecności TATUSIA po prostu nie chcesz zatrzymywać się na tym ,co zwykle rozprasza nas - nasze upadki ,to co ktoś nam powiedział ,czy na tym ,co my źle zrobiliśmy ; zaczęłam tego doświadczać w pracy - to co zwykle bym "rozkminiała " kilka dni, po prostu zostawiałam  ,nie rozmyślając nad tym  ;kieruje swe myśli do TATY i doświadczam pokoju ,radości i Jego miłości ,pociechy .

To jest cudne miejsce i życzę sobie i innym ,aby Duch Św. uczył nas przebywać tam zawsze .

Ukochana córeczka TATUSIA 🤗

Moje serce jest tak pełne wdzięczności za to co robisz ,za to co robicie.. brak mi słów.. ją żyję prawdziwym życiem...

piszesz o jednym, dwóch zdaniach.. hmm..  tak ! mogę to podsumować :

pierwsza szkoła uświadomiła mi , że do tej pory słyszałam o Ojcu , a teraz Go znam i mam, a druga szkoła uświadomiła mi,  że nie tylko jestem dzieckiem Boga,  ale że jestem umiłowaną córką Taty :)))))))

Zacznę od historii, jak w ogóle rozpoczęła się moja przygoda z Bogiem. Dorastałam w domu, gdzie nie było za dobrze. Alkohol był codziennością, a towarzyszyła mu przemoc – zarówno fizyczna, jak i psychiczna. Pamiętam, jak moja mama przykucnęła przede mną i moją siostrą, gdy szykowałyśmy się do szkoły, i powiedziała: „Jeśli komuś powiecie, co dzieje się w domu, to zabiorą was do domu dziecka i rozdzielą". Strach towarzyszył mi każdego dnia. Bałam się, że jakiś pedagog zaprosi mnie na rozmowę i zacznie wypytywać.

Mając 7-8 lat, na lekcji religii usłyszałam od nauczycielki, że Bóg jest wszędzie i chce być naszym przyjacielem. Pomyślałam wtedy, że skoro On wszystko widzi, to mogę Mu powiedzieć o wszystkim. Pamiętam, jak usiadłam na moim piętrowym łóżku i wyobraziłam sobie, że On siedzi obok mnie. Zaczęłam z Nim rozmawiać. Wiedziałam, że jest dobry. Kiedy czegoś potrzebowałam, Bóg odpowiadał – dostawaliśmy worek ubrań, gdy brakowało spodni, a karton z jedzeniem, gdy mówiłam Mu, że w lodówce jest pusto.

Od tamtego czasu szłam za Bogiem, ale moja droga była pełna zranień i odrzucenia, które towarzyszyły mi od narodzin.

Pierwszy raz na szkołę przyjechałam 2,5 roku temu. Byłam wtedy w krytycznym stanie – cierpiałam na depresję i miałam myśli samobójcze. Przed przyjazdem leżałam skulona na łóżku, wołając do Boga, żeby mnie zabrał, bo nie miałam siły tu być. Mówiłam Mu, że nie chcę Jego miłości, że nie chcę być przez Niego kochana.

Na szkole pojawił się Irek, który – dzięki Bogu – wziął mnie pod swoje skrzydła. Na początku mnie to denerwowało i nie rozumiałam, dlaczego ciągle mnie przytula i mówi mi dobre rzeczy. Było to dla mnie obce i niewygodne.

Bóg zaczął działać przez niego, pokazując mi, że przyjęłam odrzucenie, przez co nie byłam w stanie przyjąć Jego darów. Przez Irka Bóg pokazał mi kawałek swojej miłości i dał mi radość z przyjmowania uścisków od innych ludzi. To, co wtedy się wydarzyło, było przełomem w moim życiu.

Na jednej z sesji podeszła do mnie Ingrid, dotknęła moich ramion i powiedziała: „Spójrz na mnie". Nie byłam w stanie tego zrobić. Powtarzała to kilkakrotnie, aż w końcu podniosłam głowę i spojrzałam jej w oczy. Wtedy zrozumiałam, że przede mną nie stoi już Ingrid, a sam Bóg, który powiedział: „NIE JESTEM TAKI JAK TWÓJ OJCIEC".

Niesamowite słowa, prawda? Wiedziałam to w głowie, ale moje serce nie potrafiło tego przyjąć. ( to zrozumiałam dobitnie na tej szkole w październiku, gdy sesje miał Mark) 

Po tej szkole próbowałam napisać list do mojego taty, ale był on pełen nienawiści. Nawet nie mogłam napisać „kocham cię" – wywoływało to we mnie złe emocje. Dopiero pół roku temu udało mi się napisać list bez nienawiści, który wręczyłam tacie w dniu mojego ślubu. Jednak do tej pory go nie przeczytał.

Pomimo tego, że wróciłam zmieniona i napełniona miłością Boga Ojca, wciąż ciągnęło się za mną wiele spraw.

Przed przyjazdem na tę edycję szkoły w październiku czułam ogromną złość i nie potrafiłam rozmawiać z Bogiem. Moje modlitwy sprowadzały się do płaczu i złości. Mogłam modlić się o innych i otrzymywać odpowiedzi, ale miałam problem, by przyjść do Boga ze swoimi sprawami. Jadąc do Mikorzyna, byłam podekscytowana, wiedząc, że to będzie dobry czas. Ale gdy tylko weszłam do hotelu, chciałam wyjść i wrócić do domu. Pojawił się ogromny ból i smutek. Bóg od razu zaczął działać, pokazując mi, że moja złość to w rzeczywistości smutek.

Było mi ciężko, gdy inni przyjmowali to, co Bóg miał dla nich, a ja nie mogłam. Mój obraz Boga zasłaniał mi mój ojciec. Podczas sesji pocieszenia czułam blokadę, ale w sercu słyszałam, że mam usiąść na „krześle, gdzie siedzi Bóg". Po wewnętrznej walce zrobiłam to i doświadczyłam uwolnienia, dzięki czemu mogłam przyjąć Boże pocieszenie. Całym ciałem czułam, że Bóg mnie przytula i pociesza.

Podczas jednego ze spacerów usiadłam na huśtawce i nagle poczułam, że to sam Ojciec mnie buja. Przypomniał mi obietnicę, którą dał mi 6 lat temu – że zabierze ode mnie wszystko, co odbiera mi radość. Poczułam, że tak się dzieje, choć wiedziałam, że to proces. (A ja nie przepadam za długimi procesami).

Wracając, spotkałam Łukasza, którego chciałam minąć, mówiąc, że wszystko jest w porządku, ale on mnie przytulił i powiedział, że Bóg jest ze mną w każdej chwili, mam się nie martwić i że wróciłam do DOMU. Bardzo potrzebowałam tego zapewnienia.

Ostatniego dnia wracałam później niż inni, bo osoba, z którą miałam jechać, chciała zostać dłużej. Zdecydowałam się na jeszcze jeden spacer nad jezioro. Zadzwoniłam do mamy, ale odebrał mój tata. Powiedział, że wczoraj przeczytał mój list. Płakał, mówił, że mnie kocha i zawsze będzie kochać, że nie przeżyłby tego, gdybym sobie coś zrobiła. Opowiedział mi też, że kiedy się urodziłam, a lekarze zastanawiali się, czy mnie ratować, czy nie, to że wszystko się tak potoczyło dobrze i że to zasługa Tego na Górze. Była to najdłuższa rozmowa, jaką kiedykolwiek odbyłam z moim ojcem. Usłyszałam od niego historie o jego relacji z rodzicami, o których nigdy wcześniej nie mówił.

Przede mną pewien proces, ale ja się nie boję, bo jestem Jego córka. 

Bardzo, ale to bardzo Wam dziękuję, że organizujecie takie szkoły. Jestem wdzięczna za każdego z Was i za to, jak się dzielicie tym, co Bóg Wam objawił i za wasze piękne, wielkie ♥️ 

W moim przypadku Tato przygotował dla mnie coś niesamowitego. Wcześniej - w miłości i wolności pozwolił mi iść swoją drogą. Widziałem, że to nie jest Jego droga, ale uwikłanie w światowe sprawy było straszne. Czułem, że dłużej tak nie mogę, ale w swoich wysiłkach przegrywałem. Na szczęście jako ten, który zna ofiarę Jezusa na krzyżu, nie straciłem relacji z Tatą. Była inna niż dziś, skalana przeze mnie, ale wiedziałem, byłem pewien, że On ciągle czeka na mój powrót. Byłem jak ten "młodszy syn"... Przed przyjazdem do Mikorzyna posypało mi się zdrowie (z remisji przewlekłej choroby przeszło w ostry nawrót), a także wydarzyło się kilka faktów powodujących, że przyjechałem na szkołę bardzo słaby, resztką sił, połamany psychicznie/ emocjonalnie. W tym braku sił byłem gotów słuchać Taty, czułem Jego oddech na karku i wiedziałem, że coś się wydarzy.

I tak się stało !!! Najpierw Tato wlał we mnie taką miłość, że do dziś nie mogę w pełni dojść do siebie (nawet osoby, które spotykam mówią, że jestem teraz "jakiś taki spokojny"). Tego dnia wreszcie poczułem to co rozumiałem wcześniej (TOŻSAMOŚĆ SYNA) i co podejrzewałem, że jest moim problemem (DUCH SIEROCY). Tato BEZPOWROTNIE zabrał tego ducha i wlał w moje serce tożsamość bycia Jego synem. Czuję, jakbym nawrócił się ponownie. Perspektywa nowej tożsamości (wcześniej była tylko "rozumowa", dziś jest w sercu) jest czymś, co zmienia WSZYSTKO! Dziś nic nie jest takie samo jak wcześniej. Ja naprawdę - jako eks-sierota - już niczego nie muszę udowadniać. Jest cudownie!! 

Weszłam w miejsce odpocznienia od swoich dzieł, ponieważ moje serce zostało uleczone, zaspokojone osobistym spotkaniem z Jezusem, który objawił mi, że nie muszę zasługiwać na Jego miłość. A serce zdrowe nie  wysila się w zaspokajaniu deficytów. Ale słyszy i tutaj jest dialog serc Boga i mojego.  

"Jako wieloletnia chrześcijanka wiedziałam, że Bóg mnie kocha, że jestem jego córeczką, wiedziałam o przebaczeniu, więc przebaczałam i było mi wybaczane, byłam pocieszana i pocieszałam, kocham wolność- zawsze uwielbiałam śpiewać: "Wolność kocham i rozumiem, wolności oddać nie umiem", ale dopiero na Szkole Serca Ojca doświadczyłam: Jego miłości w swoim sercu, chodzenia w przebaczeniu, wypełnienia Jego pocieszeniem, wolności w moich ograniczeniach, a Jego możliwościach."

A teraz poza paragrafem; Jestem na Was bardzo "zła" ;), powiedzieliście o wszystkim, ale nie powiedzieliście jednego, że Bóg "nie skończy" z nami tylko podczas tego tygodnia. On będzie kontynuował swoje dzieło po jej zakończeniu. Z soboty na niedzielę złapał mnie silny bol gardła taki, że nie mogłam spać. Pomyślałam, że jakiś wirus mnie dorwał, co i pewnie tak było. Ból był tak duży, że musiałam coś z tym " zrobić". Więc wstałam, żeby wziąć tabletkę przeciwzapalną i witaminę c, ale pomyślałam też o "maminym/tatowym" sposobie (moi rodzice często tak robią/robili) i ukroiłam sobie plaster cebuli do ssania- ona jest bakteriobójcza, no i nie wiedziałam co mnie czeka. Jakby Ktoś położył rozżarzone węgle na moim języku, Ból był trudny do zniesienia, czułam jak sok z tej cebuli spływał po każdy kubeczku smakowym znajdującym się na moim języku w każdej jego części. To było bolesne, ale wiedziałam, że Bóg chce zmienić mój język na język Miłości i nie tylko ja tego potrzebuję, ale i On. Tak jak Bóg uchronił mnie przed "atakiem/zawałem serca" podczas szkoły, tak teraz zabrał się za język, ciekawe co będzie następne 😁😄. 

Po szkole serca Boga mam wrażenie że po raz pierwszy na prawdę odpoczywam. W środku mam tyle spokoju, radości i miłości że nic więcej nie potrzebuję oprócz Taty. A jakieś cele i plany mogę w końcu robić bo chcę, a nie po to żeby być wartościowym.

Dziękuję wszystkim kto tworzył ten wspaniały czas i dziękuję Tacie za was 😌

Dla mnie Szkoła Serca Ojca to chyba najważniejsze wydarzenie mojego życia. Czuję jakbym zbudowała nową tożsamość w oparciu o skałę, której nikt nie poruszy. Najpiękniejsze w szkole jest to, że jest to proces, który mam poczucie będzie trwał przez całe moje życie. Nasz Tato każdego dnia pokazuje mi i uczy nowych rzeczy. Szkoła zmienia priorytety w moim życiu- zaczynam dostrzegać ogromną wartość relacji w moim życiu- kiedyś nie umiałam ich budować i były dla mnie czymś trudnym teraz odkrywam jak wielkim są skarbem i że w tym relacjach mogę codziennie spotykać się z żywym Tatą.

Widzę też, że szkoła odmienia nie tylko moje życie ale też życie ludzi wokół mnie- oni widzą zmianę we mnie i mogę być dla nich autentycznym świadectwem mocy naszego Taty.

Bardzo dziękuję!